کاروانی از شعر
اين شعر از يغماي جندقي است.
ما خراب از مي و خمخانه ز مي آبادست
ناصح از باده سخن كن كه نصيحت باد است
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من
آنچه البته به جايي نرسد فرياد است
شاعري ‹ توفيق › نام عبادتهاي ما را اينگونه بيان مي كند.
ما كز پي سد ّ جوع هرگز در خانه خود غذا نداريم
خوب است كه روزه اي بگيريم منّت به سر خدا گذاريم
اين بيت دلپذير از مير مشتاق است.
فلك سرسبزت ار سازد مريد بيد مجنون شو
كه هرچند او ترقّي مي كند سر بر زمين دارد
آب كم جو...
هر چه رویید از پی محتاج رُست تا بیــــــابد طالب چیزی که جست
هر کجا دردی دوا آنجـــــــــا رود هر کجا فقری ،نوا آنجــــا رود
هر کجا مشکل ،جواب آنجا رود هر کجا کشتی است ،آب آنجا رود
آب کم جو تشنگی آور به دست تا بجوشد آبت ا ز بالا و پست
مولانا
‹ عطار نيشابوري › مقايسه اي اجمالي بين شيطان و انسان بي نماز انجام داده
است و چنين بيان مي كند.
شيطان كه رانده گشت بجز يك گناه نكرد
خود را براي سجده آدم رضا نكرد
شيطان هزار مرتبه بهتر ز بي نمـــــــاز
او سجده را بر آدم و اين بر خدا نكرد
اين رباعي از فرخي يزدي است
زين محبس تنگ در گشودم ، رفتم
زنجير ستم پاره نمودم ، رفتم
بي چيز و گرسنه و تهيدست و فقير
زان سان كه نخست آمده بودم، رفتم
شاعري به نام ‹ نعمت اله كرماني › تفاوت بين شريعت و طريقت و حقيقت
را اينگونه به تصوير كشيده است.
دانستن علم دين شريعت باشد چون در عمل آوري طريقت باشد
گر علم و عمل جمع كني با اخلاص از بهر رضاي حق ، حقيقت باشد
يك رباعي از بابا افضل كاشاني
بد اصل گدا كه خواجه گردد نه نكوست
مغرور شو د ، نداند از دشمن دوست
گر دايره كـــــــوزه ز گوهر سازند
از كوزه همان برون تراود كه در اوست
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند